Ας ξαναγυρίσουμε νοερά πίσω στο χρόνο.
Εβδομήντα χρόνια πριν, στα 1944.Ας παρακολουθήσουμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο
μπλόκο της Ραφήνας, στις
17 Ιουλίου 1944. "Στις 12 Ιουλίου 1944 σε ενέδρα στο Πικέρμι σκοτώνουν από λάθος το Γερμανό λοχαγό Διοικητή του «Οχυρού» της Ραφήνας και το Γερμανό λοχαγό Λιμενάρχη της Ραφήνας. Η ενέδρα είχε σκοπό να χτυπήσει άλλο Γερμανικό αυτοκίνητο για να απελευθερώσει Έλληνες κρατούμενους που θα τους πήγαιναν από την Αγία Μαρίνα του Μαραθώνα στην Αθήνα".
Τα χρόνια περνούν και υπηρετώ ως Παθολόγος-Διευθυντής στο Κέντρο Υγείας Ελευσίνας.
Στην Ελευσίνα έμεινα συνολικά 15 χρόνια.
Στο Κέντρο Υγείας έβλεπα έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, τον
Ασημάκη (Σίμο) Φραγκουλάκη, συμιακής καταγωγής.
Μια μέρα, γύρω στο 2006, με ρώτησε:
- Γιατρέ, από είσαι;Του απάντησα ότι είμαι από τη Ραφήνα.
Και τότε ο Σίμος Φραγκουλάκης μου είπε:
«Την ξέρω την περιοχή γιατί ήμουν αντάρτης εκεί.
Η διμοιρία μου σκότωσε τους δύο «Ναυάρχους», τους Γερμανούς αξιωματικούς που υπηρετούσαν στη Ραφήνα τον Ιούλιο του 1944. Τα γεγονότα τα έχω περιγράψει στο Χαράλαμπο τον Πέππα και τον Νίκο τον Τσοπελάκη στο περιοδικό "Πόσιμον Ύδωρ".Μέσα από την αφήγηση του Σίμου του Φραγουλάκη γυρνάμε ξανά πίσω σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Τα παιχνίδια της ζωής είναι μοναδικά.
Μέσα από μια τυχαία συνάντηση άρχισε να ξετυλίγεται ξανά το κουβάρι της μνήμης.
Και αξίζει να σημειωθεί ότι ο
Σίμος ο Φραγουλάκης πέρα από τα γεγονότα της εξόντωσης των δύο γερμανών αξιωματικών που οδηγούν στο μπλόκο της Ραφήνας, στις 17 Ιουλίου 1944, αναφέρεται και σε ένα άλλο θρύλο της Ραφήνας, το
"Αγία Κυριακή" και τις αποδράσεις κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Ο Ασημάκης (Σίμος) Φραγκουλάκης (Αετός) ήταν οργανωμένος στην Αντίσταση στην Ελευσίνα από τον Δεκέμβριο του 1942.
Μετά από μια απόπειρα εξόντωσης ενός συνεργάτη των Γερμανών στο γήπεδο της Ελευσίνας ανέβηκε στο βουνό, στα Δερβενοχώρια.
Πήγε στο
34ο Σύνταγμα Ανταρτών του ΕΛΑΣ που έδρευε στα
Δερβενοχώρια.
Ο Σίμος Φραγκουλάκης (Αετός), την ημέρα που μπήκαν οι αντάρτες στην Αθήνα.
Παρέμεινε για ένα μήνα στο Κοκκίνι και από εκεί και πέρα την πορεία του θα τη διαβάσουμε όπως τη διηγήθηκε στον Χαράλαμπο Πέππα και τον Νίκο Τσοπελάκη.
Μια πραγματική κατάθεση ψυχής του Σίμου Φραγκουλάκη. στον
Χαράλαμπο Πέππα και τον
Νίκο Τσοπελάκη.Η συνάντηση του με τον Χαράλαμπο Πέππα και τον Νίκο Τσοπελάκη πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 6 Απριλίου 2006 στο σπίτι του Σίμου και της γυναίκας του Μαρίκας Φραγκουλάκη.
Όσα τους διηγήθηκε καταγράφηκαν στις σελίδες του εξαιρετικού περιοδικού
«Πόσιμον Ύδωρ» (τεύχος 20ο, καλοκαίρι του 2006) που εκδιδόταν στην Ελευσίνα για μια περίπου δεκαετία.
Αετός
(Ασημάκης Φραγουλάκης)Απόσπασμα από το περιοδικό "Πόσιμον Ύδωρ"
...Στο Μαραθώνα-
Μετά το Κοκκίνι πού βρέθηκες;- Πήγαμε στο Σύνταγμα, στα Κρόρα . Έπρεπε να φτιάξουν μια διμοιρία που θα δρούσε ανεξάρτητη στα Μεσόγεια. Ξεκινήσαμε από τα Δερβενοχώρια με το Γιάννη Σουλτάνη και άλλους 6-7. Μετά γίναμε στην πορεία γύρω στους είκοσι. Είχαμε καθοδηγητή από το Κόμμα, τον Γιώργο τον Πέππα, του Σιδέρη του Πέππα το γιό. Έτσι βρεθήκαμε στο Μαραθώνα. Εκεί στήσαμε το ορμητήριό μας. Από εκεί ξεκινούσαμε για διάφορες επιχειρήσεις.
Η διμοιρία του Σίμου Φραγκουλάκη στο Μαραθώνα.
Διακρίνονται και οι δύο Γερμανοί που είχαν αυτομολήσει.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πόσιμον Ύδωρ» (τεύχος 20ο, καλοκαίρι του 2006).
-
Δηλαδή τι ακριβώς κάνατε;- Όχι και πολλά πράγματα σε επίπεδο συγκρούσεων. Απλά δηλώναμε την παρουσία μας, ότι ήταν αντάρτες εκεί. Μέναμε μέσα στα σχίνα και τα πουρνάρια. Εγώ την έβγαλα καλά, γιατί ο πατέρας μου , μου είχε στείλει μια εγγλέζικη μπέρτα, όλο καουτσούκ και τη φόραγα συνεχώς.
-
Οπλισμό τι είχατε;- Εγώ είχα ένα πολυβόλο που το κουβάλαγα όλη μέρα. Το είχα από τα Κρόρα. Δεν το άφηνα σε κανέναν. Για αυτό είχα απαλλαγεί από όλες τις δουλειές. Οι οργανώσεις του Μαραθώνα, μας εφοδίαζαν με σφαίρες και τρόφιμα. Βράζαμε το λάδι που μας έφερναν, ελαιόλαδο , για να συντηρούμε τα όπλα. Πρώτα τα όπλα και μετά ότι έμεινε το τρώγαμε. Κάναμε περιπολίες στο Γραμματικό, στη Νέα Μάκρη, στη Μαυροσουβάλα για να καταλαβαίνουν οι οργανώσεις της πόλης ότι οι αντάρτες ήταν δίπλα τους.
-
Επιχειρήσεις κάνατε;-
Στο Πικέρμι, προσπαθήσαμε να ελευθερώσουμε μια αυτοκινητοπομπή με αιχμαλώτους. Όμως ένα τζιπ με δύο ναυάρχους Γερμανούς προηγείτο τυχαία. Εμείς τους είδαμε ξαφνικά, τους επιτεθήκαμε και τους σκοτώσαμε. Φόραγαν κόκκινες μπότες που δεν έβγαιναν με τίποτε. Τελικά πήραμε μόνο τον οπλισμό. Μπιστόλια Μάουζερ που σκότωναν άνθρωπο στα 50 μέτρα. Τους αιχμαλώτους τους χάσαμε.
Ξαναχτυπήσαμε μια ομάδα Γερμανών επίσης που τοποθετούσαν καλώδια, αλλά αποσυρθήκαμε γρήγορα γιατί μας έβαλε στόχο το Πυροβολικό. Όμως, οι Γερμανοί είχαν αναστατωθεί. Δύο από αυτούς εκείνη την περίοδο αυτομόλησαν. Και ήρθαν σε μας. Μας έπεισαν και τους πήραμε μαζί. Τους βλέπετε στη ν φωτογραφία, έχουν ξανθά μαλλιά. Πάντα τους προσέχαμε και φυλαγόμαστε. Έμειναν μαζί μας μέχρι τα Δεκεμβριανά. Τότε τους χάσαμε. Ποιος ξέρει τι έγιναν.
-
Ποια η αντίδραση των Γερμανών μετά τις επιθέσεις;- Οι Γερμανοί έστησαν μπλόκα και μας απόκοψαν από το εσωτερικό. Δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε προς τα Κιούρκα, ούτε προς τη Μαυροσουβάλα. Παντού Γερμανοί. Τι να κάνουμε; Μας παίρνει η οργάνωση της Νέας Μάκρης, μας βάζει σε δύο βενζίνες και περνάμε απέναντι στα Στύρα της Εύβοιας. Ήρθαμε σε επαφή με το εκεί σύνταγμα. Κάναμε πορείες και φτάσαμε μέχρι το Μαρμάρι. Καταλήξαμε στο Αλιβέρι. Εκεί δίνουμε μια μάχη με τους τσολιάδες στο δρόμο Αλιβερίου-Κύμης δίπλα στην άσφαλτο, μέσα στα αμπέλια. Ήταν ένα μεγάλο κτίσμα εκεί, ελαιοτριβείο ή μύλος. Σε λίγο ήρθαν οι Γερμανοί και εμείς οπισθοχωρήσαμε προς τα βουνά. Με εντολή του συντάγματος πάμε στο λιμάνι των Τσακαίων, προς τη μεριά του νησιού που βλέπει στην Τουρκία. Εκεί έρχονταν Εβραίοι που τους έστελνε ο Έβερτ, διοικητής της Αστυνομίας από την Αθήνα και με το καΐκι
«Αγία Κυριακή» περνούσαν στην Τουρκία ή έφευγαν για την Αίγυπτο. Είχαν χρήμα και χρυσό και άμα ήθελες γινόσουν πλούσιος»[...].
Στάθης Δημητρακός
