
Και ας ξεκινήσου
με την περιήγησή μας στην Προποντίδ
α, την Τρίγλια και τις γύρω περιοχές από την Τρίγλια.
Ο Κιανός Κόλπος, η Σιγή, το Αρβανιτοχ
ώρι, οι Ελιγμοι, η Κίος, η Καλόλιμνο
ς.
Το αφιέρωμα θα πραγματοπ
οιηθεί σε συνέχειες με διαφορετι
κά κάθε φορά χωριά και διαφορετι
κές τοποθεσίε
ς.
H ΣΙΓΗ
Η
Σιγή ήταν η πιο κοντινή παραλιακά κωμόπολη στην
Τρίγλια. Ο
κόλπος της Κίου στα Τουρκικά λέγεται
«ινδίρ λιμάν» δηλαδή
λιμάνι των σύκων, από τις άφθονες συκιές που υπάρχουν στα παραλιακά χωριά του κόλπου.
Η
Σιγή πήρε το όνομα του από την παραφθορά της λέξης
Συκή, από το Συκή έγινε
Συγκή, μετά
Συγή και τελικά
Σιγή. Η Σιγή ήταν ανθηρά και όμορφη παραλιακή κωμόπολη, ελληνικότ
ατη με 4.000 κατοίκους περίπου, ανάμεσα στην
Τρίγλια και τα
Μουδανιά. H αγροτική περιοχή της Σιγής ήταν μικρή κα πετρώδης. Οι κάτοικοι ασχολούντ
αν με την ελαιοκαλλ
ιέργεια και την σηροτροφί
α, όμως είχε πολλούς ψαράδες και εμπόρους. Είχε εμπόρους εγκατεστη
μένους στην Κωνσταντι
νούπολη.
Η
Σιγή μολονότι είχε μικρή παραγωγή, είχε ανθηρά οικονομία
. Ανέδειξε άριστους επιστήμον
ες, γιατρούς καθηγητές και ιεράρχες. Σιγηνοί ήταν
ο Πατριάρχη ς του Οικουμενι κού Θρόνου Κωνσταντί νος Αράμπογλο υ, ο τοποτηρητ
ής του Οικουμενι
κού Θρόνου
Δωρόθεος Μαμμέλης, που σφαγιάστη
κε από τους Τούρκους, ο επίσκοπος Ναζαρέτ
Θεοφάνης Παπαδόπου λος και άλλοι διακεκριμ
ένοι αρχιερείς
. Δασκάλους και καθηγητές πολύ σημαντικο
ύς με ευρωπαϊκέ
ς σπουδές , όπως ο
Κωνσταντίνος Καλλίας, ο
Χρ. Αυγουστόπ ουλος κ.α. Στη
Σιγή γεννήθηκε ο ποιητής και γιατρός
Απόστολος Μαμμέλης (Σιγή 1876- Αθήνα 1835). Έχει παλιό
Βυζαντινό ναό των Ταξιαρχών (Αρχαγγέλω
ν) που θεωρείτο η πλουσιότε
ρη εκκλησία όλης της Βιθυνίας. Σήμερα το χωριό ονομάζετα
ι
Kumyaka. ΤΟ ΑΡΒΑΝΙΤΟΧ ΩΡΙ
To
Αρβανιτοχώρι, παραλιακό χωριό, κτισμένο 3-4 χλμ.δυτικ
ά των Μουδανιών, στην ίδια περίπου απόσταση ανατολικά της Σιγής, σε μαγευτική τοποθεσία
. Η θέα της θάλασσας και οι καταπράσι
νοι ελαιώνες δίνουν στο χωριό μια πανέμορφη όψη. Σε λοφίσκο υψωνόταν ο ναός της
Θεοτοκομήτορος Άννας που χτίστηκε το 1882 Κατεδαφίσ
τηκε κατά την Μικρασιατ
ική Καταστροφ
ή από τους Κεμαλικού
ς με βόμβες.
Για την ίδρυση του Αρβανιτοχ
ωρίου υπάρχουν δύο παραδόσει
ς . Ιδρύθηκε στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα. Η μια παράδοση από τον κώδικα της Παλαιάς Εκκλησίας αναφέρει ότι 7 οικογένει
ες- συγγενείς μεταξύ τους- ξεκίνησαν από την περιοχή των Βιτωλίων (Μοναστήρι) μετανάστε
υσαν εκεί και έχτισαν το χωριό. Η άλλη παράδοση λέει ότι το χωριό κατοικήθη
κε από Ηπειρώτες, τους οποίους εκεί τους ονόμαζαν Αρβανίτες και έτσι το χωριό ονομάστηκ
ε Αρβανιτοχ
ώρι. Στο χωριό μιλούσαν όλοι ελληνικά, κατοικούν
ταν αποκλειστ
ικά από Έλληνες. Στην ανάπτυξη του χωριού συντέλεσε η άφιξη(1860)του Φρανσουά Βίτσινο, επιχειρημ
ατία και εμπόρου λαδιού,ο οποίος έχτισε τεράστιο ελαιοτριβ
είο με άρτια μηχανήματ
α και ελαιοαποθ
ήκη. Το παραγόμεν
ο λάδι ραφιναριζ
όταν και τοποθετού
νταν μέσα σε σφραγισμέ
νες φιάλες και στέλνοντα
ν στην Ευρώπη. Την περιοχή μεταξύ Αρβανιτοχ
ωρίου και Σιγής, που ήταν πετρώδης την μετέτρεψε σε εύφορους αμπελώνες
. Απασχολού
σε πληθώρα εργατών , όχι μόνο από τους κατοίκους, αλλά και από τα Μουδανιά. Πολλές οικογένει
ες εγκαταστά
θηκαν τότε στο Αρβανιτοχ
ώρι. Το χωριό αποτελούσ
ε τόπο παραθερισ
μού για τα πλούσιες οικογένει
ες της Προύσας και των Μουδανιών . Επίσης ήταν τόπος περιπάτου και βαρκάδας από τα Μουδανιά. Οι κάτοικοι ασχολούντ
αν με την ελαιοκαλλ
ιέργεια, την αμπελουργ
ία και τη σηροτροφί
α. Το 1915 αναγκάστη
καν να εκκενώσου
ν το χωριό και μετακινήθ
ηκαν προς το μεσόγειο χωριό την Πλατύαινο ή Πλατίανο όπου έμειναν μέχρι το 1918. Όταν επανήλθαν στο χωριό, βρήκαν τα σπίτια τους ερειπωμέν
α. Χρειάστηκ
αν νέοι αγώνες και θυσίες για να επανέλθει ο παλιός ρυθμός του χωριού. Το 1922, είχε 1100 κατοίκους, οι οποίοι εγκατέλει
ψαν οριστικά το χωριό.
TA ΜΟΥΝΤΑΝΙΑ
Παραλιακή πόλη του
Κιανού κόλπου της Προποντίδ ας, στο βάθος του ομώνυμου όρμου. Απέχει 12 χλμ. από την
Τρίγλια. Η πόλη ιδρύθηκε κατά την αρχαιότητ
α ως αποικία της Κολοφώνας (Ε’ αιώνας π.Χ.) των αποίκων αρχηγός ήταν ο Μύρλος και ονομάστηκ
ε Μύρλεια, έπειτα ονομάστηκ
ε Απάμεια, από το όνομα της συζύγου του Προυσία Α’, η οποία λεγόταν Απάμα. Η Απάμεια ανήκε στους βασιλείς της Βιθυνίας μέχρι το 73 π.Χ., οπότε υποτάχθηκ
ε στους Ρωμαίους . Κατά τους χρόνους του Χριστιανι
σμού, η Απάμεια φάνηκε πρόθυμη να αποδεχθεί τη νέα θρησκεία. Ο Απόστολος Πέτρος μεταβαίνο
ντας στη Βιθυνία, πέρασε από την Απάμεια. Κατά τον Μεσαίωνα ονομάστηκ
ε Μontagnae, του ονόματος αυτού παραφθορά είναι το σημερινό Μουντανιά (Μουδανιά). Τα
Μουντανιά είναι
επίνειο της Προύσας με την οποία συνδέεται σιδηροδρο
μικώς.
Το λιμάνι των Μουδανιών (
Σκάλα του Μουδανιού) ήταν λιμάνι με μεγάλη σπουδαιότ
ητα, από το οποίο εξυπηρετο
ύνταν οι πόλεις της Προύσας, του Ερτογρούλ και του Αφιον Καρά Χισάρ, προσέδιδε στην πόλη των Μουδανιών ρόλο οικονομικ
ού κέντρου της περιοχής. Είχε εμπόριο ζωηρότατο
. Πριν την Μικρασιατ
ική Καταστροφ
ή είχε 8.500 κατοίκους .Η συντριπτι
κή πλειονότη
τα των κατοίκων, ήταν Έλληνες (7.000 Έλληνες). Οι Μουντανιώ
τες κατέφυγαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και ίδρυσαν (1923) τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδική
ς.
ΤΟ ΝΕΟΧΩΡΙ
Παράλιο χωριό που βρίσκεται μεταξύ
Μουδανιών και
Ελιγμών. Απέχει 4 χλμ. νοτιοανατ
ολικά από τα
Μουδανιά. Κατοικήθη
κε τον 19ο αιώνα (Νέο-χώριον) από 140 περίπου οικογένει
ες Χριστιανώ
ν ορθοδόξων
. Oι Τούρκοι το έλεγαν
Μπουργκάζ=πύργος. Οι κάτοικοι ασχολούντ
αν με την μεταξοσκω
ληκοτροφί
α, την ελαιοκομί
α, την αμπελουργ
ία και το ψάρεμα. Το κλίμα του χωριού ήταν υγιεινό. Κατά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού και την αναχώρηση των κατοίκων, ο ιερός ναός και μεγάλο μέρος του χωριού πυρπολήθη
κε.
Η ΜΥΣΟΠΟΛΙΣ ή ΜΙΣΟΠΟΛΙΣ ή ΜΕΣΑΙΠΟΛΙ Σ
Απέχει 7-8 χλμ. από τη θάλασσα και 7-8 χλμ. από τα Μουδανιά επάνω στον αμαξιτό δρόμο Μουδανιών-Προύσας. Λείψανο παλαιάς ακμής όπως φανερώνει το αρχαϊκό όνομά της.
OI ΕΛΙΓΜΟΙ ή ΕΛΕΓΜΟΙ ή ΛΙΓΟΥΜΟΙ ή ΚΟΥΣΟΥΡΜΛ Η
Παράλια ελληνική κωμόπολη του Κιανού κόλπου χτισμένη περίπου 10 χλμ. Α των Μουδανιών και 14 χιλιόμετρ
α ΝΔ της Κίου. Πήρε το όνομά της από την εκεί
Μονή Ελεγμών (παραφθορά των
Ελεγμών είναι το
Ελιγμοί). Τουρκικά το ονόμαζαν
Κουρσουμλή από την μολυβδοσκ
έπαστη στέγη της Μονής. Άλλη εκδοχή για το όνομα αναφέρετα
ι ότι επί Βυζαντινώ
ν ονομαζότα
ν
«Ηλίου Βωμοί», από την παραφθορά της οποίας έγινε το Ελιγμοί.
Από τους
Ελιγμούς κατάγεται
ο πατέρας της Καθηγήτρι ας της Βυζαντινο λογίας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ. Η κωμόπολη κατοικείτ
ο από 2.000 Έλληνες και 300 Τούρκους. Οι κάτοικοι ασχολούντ
αν με την γεωργία, την αλιεία και την σηροτροφί
α. Παρήγαγε φρούτα, ελιές και καρύδια. Είχε δημοτικό σχολείο και νηπειοπαρ
θεναγωγεί
ο.
ΤΟ ΠΑΛΛΑΔΑΡΙ ή ΠΑΛΑΔΑΡΙ ή ΠΕΛΑΔΑΡΙ
Ελληνική κωμόπολη 3.000 και πλέον κατοίκων, απείχε από την
Προύσα 18 χλμ ανατολικά και απείχε λίγα χιλιόμετρ
α από τον Κιανό κόλπο. Επίνειο του Παλλαδαρί
ου ήτα οι Ελιγμοί. Στην περιοχή υπήρχε σε υψόμετρο 800μ. το ιστορικό Κάστρο. Πάνω στο Κάστρο βρέθηκαν μνημεία αρχαία και βυζαντινά
. Στο Κάστρο βρέθηκε η προτομή της Παλλάδας Αθηνάς, όπου πήρε το ονομα της το Παλλαδάρι
. Τα αρχαιολογ
ικά ευρήματα φυλάγοντα
ν στο Παρθεναγω
γείο. Έξω από το κάστρο, σε απόσταση 200 μέτρα περίπου βρέθηκε ο τάφος του Αννίβα. Το κλίμα της περιοχής είναι υγιεινότα
το. Οι κάτοικοι ήταν φιλόπονοι, εργατικοί και ασχολούντ
αν κυρίως με την αμπελουργ
ία, την ελαιοκαλλ
ιέργεια και την σηροτροφί
α. Έκανε μεγάλη εξαγωγή σταφυλιών, είχε 20 ρακοκάζαν
α, 4 ελαιοτριβ
εία, 1 αλευρόμυλ
ο και πολλά καταστήμα
τα (υποδηματο
ποιεία, βαφεία, ραφεία, μπακάλικα κ.α.).
Το Παλλαδάρι είχε τρεις εκκλησίες: 1) των Ταξιαρχών, 2)της Παναγίας και 3) της Αγίας Τριάδας. Η Αγία Τριάδα ήταν η πιο νέα και ωραία εκκλησία. Χτίστηκε το 1913. Οι εκκλησίες από το 1914 έως το 1918 σφραγίστη
καν. Στην κωμόπολη υπήρχαν τρία σχολεία: 1) το Αρρεναγωγ
είο, 2)το Ιβανώφειο Παρθεναγω
γείο και 3) το Νηπιαγωγε
ίο.
Είχε επίσης χορωδία μαντολινά
τας. Ευεργέτης του Παλλαδαρί
ου ήταν ο
Ιβάνωφ (
Γιαννακίδης Κωνσταντί νος). Έφυγε νέος από το χωριό για την Οδησσό και το υιοθέτησε ο Δήμαρχος Ιβάνωφ. Αυτός ασχολήθηκ
ε με το εμπόριο και πλούτισε. Ανακαίνισ
ε την εκκλησία της Παναγίας, έχτισε το Παρθεναγω
γείο που έφερε το όνομά του μαζί με ξενώνα και βιβλιοθήκ
η που έφερε την προτομή του. Ο Ιβάνωφ αγόρασε περί το 1881 από την Τρίγλια το μεγάλο μαρμάρινο άγαλμα της τρίμορφου θεάς Εκάτης και το τοποθέτησ
ε στο Παρθεναγω
γείο του Παλλαδαρί
ου.
Το Παλλαδάρι είχε γενναίους και ρωμαλέους κατοίκους που έκαναν συστηματι
κή αντίσταση στις λεηλασίες (γιάγμα) των Τούρκων.
Στις
28/8/1922 το Παλλαδάρι παραδόθηκ ε στις φλόγες. Οι Παλλαδαρι
νοί πρόσφυγες εγκαταστά
θηκαν κυρίως στην Φουστάνη Αλμωπίας Πέλλης, στην Σωσάνδρα και Περαία (Κότσανα) Ν.Πέλλης, στην Έδεσσα, Δράμα, Θεσσαλονί
κη, Αθήνα μέχρι και την Γαστούνη της Πελλοπονή
σου.
Η ΚΙΟΣ
Η
Κίος είναι παραλιακή πόλη κτισμένη στο βάθος του Κιανού κόλπου σε θέση γραφική στους πρόποδες του όρους
Αργαθώνιου (Τας-Νταγ). Το Τούρκικο όνομά της είναι
Γκελμίκ ή Γκελμέκ , που σημαίνει πουκάμισο (χιτώνας), γιατί από την Κίο εξάγονταν τα περίφημα μεταξωτά πουκάμισα που κατασκευά
ζονταν στην Προύσα ή προέρχετα
ι από την τούρκικη λέξη
gemi=πλοίο, γιατί στην πόλη κατά την Οθωμανική περίοδο ναυπηγούσ
αν πλοία με την ξυλεία του Βιθυνικού Ολύμπου. Η ίδρυσή της ανάγεται στους μυθολογικ
ούς χρόνους. Λέγεται ότι ιδρύθηκε από τον Αργοναύτη Πολύφημο με εντολή του Ηρακλή να βρει τον ωραίο φίλο του Ύλα που είχε βγει κατά την παράδοση στον Κιανό κόλπο, κοντά στην Τρίγλια και τον άρπαξαν οι Νύμφες του ποταμού Κίου. Ο ποταμός Κίος πηγάζει από την Ασκανία Λίμνη γι’ αυτό είχε την ονομασία Ασκάνιος. Άλλη εκδοχή αναφέρει πως την Κίο έχτισε ο αργοναύτη
ς Κίος, κατά την επιστροφή του από την Κολχίδα. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Μυσοί κα έπειτα οι Κάρες. Οι Κάρες εξορίστηκ
αν από τους Μιλήσιους, οι οποίοι αποίκησαν την πόλη με αρχηγό τους τον Κίο (625 π.Χ). Τρίτη εκδοχή του ονόματος τους είναι ότι προήλθε από τον αρχηγό των Μηλίσιων Κίο.
Η Κίος πήρε μέρος στην Ιωνική Επανάστασ
η. Ο βασιλιάς των Περσών Δαρείος κυρίευσε την Κίο το 499 π.Χ. και η πόλη παρέμεινε 40 χρόνια κάτω από την Περσική κυριαρχία
.. Αργότερα την απελευθέρ
ωσε ο Κίμων και συμμετείχ
ε στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Στην διάρκεια των ελληνιστι
κών χρόνων, πήρε μέρος στους αγώνες μεταξύ των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρο
υ. Το 302 π.Χ. κύριος της πόλης αναφέρετα
ι ο Μιθριδάτη
ς Α΄ και αργότερα εντάχθηκε μαζί με την Μύρλεια στην Αιτωλική Συμπολιτε
ία. Ο βασιλιάς της Μακεδονία
ς Φίλιππος Ε’ οργίστηκε γιατί η Κίος και η Μύρλεια είχαν προσχωρήσ
ει στην Αιτωλική Συμπολιτε
ία και κήρυξε πόλεμο εναντίων τους (202π.Χ). Ο Φίλιππος Ε’ με τη βοήθεια του γαμπρού του Προυσία Α΄ πολιόρκησ
ε, κατέλαβε και κατέστρεψ
ε τις δύο πόλεις. Μετά την ήττα του Φιλίππου Ε΄ στην Μάχη των Κυνών Κεφαλών, ο Προυσίας αναγκάστη
κε με ρωμαϊκή εντολή να ξαναχτίσε
ι τις δύο πόλεις. Την Κίο την ονόμασε Προυσιάδα και υπό των Ρωμαίων ονομαζότα
ν «Προύσα εν θαλάσσει» ή «Προυσιάς ή επιθαλάσσ
ιος»- “Prusa ad mare”, δηλαδή Προύσα παραθαλάσ
σια σε αντιδιαστ
ολή με την Προύσα του Ολύμπου. Στην διάρκεια του Γ’ Μιθρυδατι
κού Πολέμου τάχθηκε με το μέρος των Ρωμαίων. Αναπτύχθη
κε σε σημαντικό λιμάνι της αρχαιότητ
ας. Στην πόλη έχουν βρεθεί επιγραφές και νομίσματα
. Στην εποχή της Βυζαντινή
ς Αυτοκρατο
ρίας η Κίος άκμαζε. Οι Σταυροφόρ
οι το 1080 την χρησιμοπο
ίησαν για απόβαση στην Μικρά Ασία. Καταλήφθη
κε ένα διάστημα από τους Σελτζούκο
υς Τούρκους (Σουλεϋμαν Α΄) και υπό Αλεξίου Α΄ Κομνηνού η Κίος ξαναχτίστ
ηκε. Καταλήφθη
κε από τους Οθωμανούς το 1339.Κτίσ
τηκαν εκεί ναυπηγεία της Οθωμανική
ς Αυτοκρατο
ρίας, τα οποία σώζονταν ως τον 19ο αιώνα. Στα χρόνια 1920 -1922 η Κίος ήταν ελεύθερη υπό ελληνική κυριαρχία
. Η Κίος μετά από την κατάληψη της Νίκαιας από τους Οθωμανούς (14ος αιώνας) ήταν η έδρα του Μητροπολί
τη της Νίκαιας. Είχε 85% Έλληνες , είχε τουρκική συνοικία, αρμενική κοινότητα και μικρή εβραϊκή κοινότητα
. Η Κίος φημιζόταν για τα παλικάρια της «νταήδες», όπως ο θρυλικός Καλαθιάς. Είχε Αρρεναγωγ
είο(Αστική Σχολή Αρρένων) που λειτουργο
ύσε με 7 ή 8 τάξεις ανάλογα με τις περιστάσε
ις. Η ελληνική κοινότητα είχε νοσοκομεί
ο για τους άπορους. Είχε 6 Έλληνες γιατρούς, 1-2 Τούρκους, 1 Αρμένη, μαίες , ένα οδοντιατρ
είο και 7-8 φαρμακεία
. Το παζάρι γινόταν κάθε Τρίτη, όπου έρχονταν πολλοί από τα γύρω χωριά. Λειτουργο
ύσε Φιλαρμονι
κή αγοριών και μαντολινά
τα κοριτσιών
.
Η ΚΑΛΟΛΙΜΝΟ Σ ή ΚΑΛΩΝΥΜΟΣ
(Τούρκικα Εμίρ αλή- αδασί, Imrali Ad.)
Mικρό νησί στην Προποντίδ
α απέναντι από τις εκβολές του
Ρύνδακος ποταμού (Σαξ-καβέ- Μπογάζ). Στην αρχαιότητ
α ονομαζότα
ν
Βέσβικος από τον
ομώνυμο Γίγαντα της ελληνικής μυθολογία
ς. Πήρε το όνομά της Ιμραλί διότι κατακτήθη
κε(1308) από τον Οθωμανό Ναύαρχο Εμίρ Αλί και ιδρύθηκε ναυτική βάση, η οποία απέκοψε τη σύνδεση των Βυζαντινώ
ν με την Προύσα.Απ
έχει από την ξηρά 13 μίλια. Έχει περιφέρει
α 18μίλια. Είναι ημιορεινή νήσος.
Από την
Τρίγλια φαινόταν η Καλόλιμνο ς. Οι κάτοικοι ασχολούντ
αν με την ελαιοκαλλ
ιέργια, με την αμπελοκαλ
λιέργεια, την σηροτροφί
α και το ψάρεμα. Η τριγύρω θάλασσα έχει πολλά ψάρια, τα οποία ψαρεύοντα
ν και μεταφέρον
ταν στην Κωνσταντι
νούπολη και τα Μουδανιά.
. Την Βυζαντινή εποχή είχε πολλές μονές. Το 1920 είχε 3.000 κατοίκους Χριστιανο
ύς ορθόδοξου
ς. Εκκλησιασ
τικώς υπαγόταν στη Μητρόπολη της Νικομήδει
ας. Μετά την Μικρασιατ
ική Καταστροφ
ή το νησί έμεινε τελείως ακατοίκητ
ο και το 1935 χτίστηκε αγροτική φυλακή. Οι φυλακισμέ
νοι ασχολούντ
αν με την αλιεία και το ψάρεμα.
Το
1999 μετά τη σύλληψη του Αμπντουλά χ Οτσαλάν, Κούρδος ηγέτης του ΡΚΚ , η φυλακή έγινε υψίστης ασφαλείας και μεταφέρθη
καν οι παλιοί κρατούμεν
οι. Στο νησί εκτελέστη
καν το 1961 οι τρεις πολιτικοί: -
Αντάν Μεντερές, Πρωθυπουρ
γός, -
Φατίν Ρουστού Ζουρλού, υπουργός Εξωτερικώ
ν, -
Χασάν Πολατκάν, υπουργός Οικονομικ
ών. Από την ίδια φυλακή απέδρασαν ο
Μπίλι Χέις (1975), χασισέμπο
ρος, συγγραφέα
ς του βιβλίου
«Το εξπρές του μεσονυχτί ου», γνωστού από την ομώνυμη ταινία και ο
Γιλμάζ Γκιουνέι (1981) , σκηνοθέτη
ς του κινηματογ
ράφου, πολιτικός κρατούμεν
ος.
Το αφιέρωμα στην Τρίγλια και τις γύρω περιοχές θα συνεχιστε
ί σε επόμενα μηνύματα.
ΣΤΑΘΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟ Σ